μπορεις??

μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

«ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ»

Ο πιο δύσκολος χειμώνας
Ηταν αυτός που περασε
Η μοναξιά σου ήταν κανόνας
Κι ο έρωτας σου, γέρασε

Με βροχές και με ανέμους
Κεραυνούς και καταιγίδες
Μας έκανε δυο ξένους
Μα τίποτα δεν είδες

Ο πιο δύσκολος χειμώνας
Όλα μας τα πήρε
Ψυχή, καρδιά και σώμα
Κι έφυγε και πήγε

Και ποτέ δε σε αντάμωσα
Ούτε καν σα σκέψη
Με το Θεό σου μάλωσα
Με πρόδωσε μια λέξη

Μια λέξη που δεν είπα
Κι ας μου έφτανε στο στόμα
Απ’το ψέμα σου δεν ήπια
Είμαι εδω ακόμα

Ο πιο δύσκολος χειμώνας
Ήταν αυτός που πέρασε
Το δάκρυ σου θαμώνας
Τη καρδιά μου γέλασε


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Το Δάκρυ»

Συνήθειες και σκέψεις προσπαθούν
Να με βγάλουν απ’το δρόμο μου
Αλήθειες και δάκρυα τηρούν
Μένω πάλι εγώ και ο φόβος μου

Ο φόβος που δεν αγάπησα τις νύχτες
Τα άστοχα τα λόγια μου,αισθήματα και πίκρες
Ο χρόνος μου, που μοιαζει μακρινός
Ζεί μαζί μου και και είναι αληθινός

Και μου θυμίζει εσένα
Σαν αλήθεια μες το ψέμα
Και μου θυμίζει ό,τι μου ‘χει λείψει
Ποιος ήθελε απο μένα να σε κρύψει

Κι απ’τη ζωή μου να σε χάσω
Πώς να ξεχάσω

Τα κόκκινα τα μάτια σου
Το δάκρυ στο λαιμό

Πως να σε φτάσω
Μαζεύω τα κομμάτια σου
Μα νιώθω ενα κενό

Μου λείπει η αγάπη
Κι ενα δάκρυ ακόμα
Και το δικό σου κάτι
Και γίνομαι ένα με το χώμα

Πώς να ξεχάσω
Τα υγρά σου μάτια
Κι εκείνο το δάκρυ στο λαιμό

Σκόρπισαν παντού κομμάτια
Πιο μεγάλο νιώθω τωρα
Το κενό..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Τα καθημερινά»

Έχω βαρεθεί τα λόγια σου τα άσκοπα,τα καθημερινά
Τα όνειρα σου, τη καρδιά σου, που μοιάζουν μακρινά
Στο λόγο μου, το κρίμα σου και τη ψυχή μου μόνο
Μονάχη θα σε βγάλω, απ’ το δικό μου δρόμο

Μοιάζεις τραγούδι και κύμα και δάκρυ
Στο τέλος του κόσμου, στη μέση, στην άκρη
Είσαι αγάπη και πίκρα και πάθος
Λόγια-λουλούδια, κομμάτια στο βάθος

Βαρέθηκα το ψέμα, για σένα, ειλικρινά
Μισή ζωή, μισό φιλί, εκτός τα χθεσινά
Τη λογική μου,την αντοχή μου,το άδικο το ήθος
Το ξεχωρίζω,το διαλέγω,ανάμεσα στο πλήθος

Σε βαρέθηκε κι η αγκαλιά μου
Και η αγάπη μου η ίδια
Ακόμα κι εκείνη η γκρίζα μοναξιά μου
Που της έδωσα πολλά

Της θυμίζω λίγα...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Κρύος Καιρός»

Ανάγκη είσαι και καημός
Του έρωτα μου ο σταθμός
Σ’αναζητώ στο κάθε βήμα μου

Κρύος καιρός και πονηρός
Δε με φοβάται ο Θεος
Που ‘σαι ζωη κι εγώ το θύμα σου

Σκοτεινή κι μοναξιά
Στην ίδια πάντοτε γωνιά
Μονολογεί και αγριεύει

Πίσω απο την εχθρική γραμμή
Που είχες ορίσει αφορμή
Σα μωρό παιδί
Να με παιδεύει

Ποιά πόρτα να χτυπήσω
Ποιό όνειρο να ανοίξω
Είναι όλα τα βλέμματα κλειστά

Εγω κι η μοναξιά μου
Στην άδεια αγκαλιά μου
Αφού δε θα ξανάρθεις πια

Κι αν χαθώ στο φως
Του ήλιου και του φεγγαριού
Θα μείνω όνειρο κι ευχή
Αγάπη σιωπηλή

Φιλί και ψέμα
Εδω στα ξένα
Ενα άγνωστο σημάδι
του καιρού

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Τίποτα»

Το τίποτα αν ήθελα, ποιός να μου το δώσει
Μα θα τον αγαπούσα εγω χωρίς να με πληρώσει
Το χρόνο μου, το πόνο μου και την ελευθερία μου
Τα πρέπει και τα θέλω μου και την ευαισθησία μου

Το τίποτα αν ήθελα και τί χαρά μεγάλη
Να ζούσα εγω μονάχη μου κι εσυ με κάποια άλλη
Τα όνειρα, τα δάκρυα και τη ψυχή μου μόνο
Τα λάθη μου είναι μακριά παρέα με τον χρόνο

Το τίποτα αν ήθελα και τη ζωή μου πίνω
Για σένα και για μένα και τη ψυχή μου δίνω
Το κρίμα μου, το ποίημα μου και μια κουβέντα ακόμα
Το ψέμα μου στο αίμα μου, νερό κυλάει στο χώμα

Το τίποτα αν ήθελα, βροχή και καταιγίδα
Κι όλα οσα ζήτησα, ποτέ μου δε τα είδα
Το δάκρυ μου στα χείλη μου και το λαιμό μου φτάνει
Κι εκείνοι που είναι φίλοι μου, το έχουν παρακάνει

Το τίποτα αν ήθελα, το τίποτα σου λέω
Καπνός απ’το τσιγάρο μου, τη σιωπή μου καίω
Ένοχη σκέψη μου κι εσυ,τη ζωή μου να ορίζεις
Παραπατώ εγω κι αυτή κι εσυ να μας χωρίζεις.



© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

«Ποιός το είπε»

Πάνω που έλεγα πως πέρασαν οι δύσκολοι καιροί,
Πάνω που νόμιζα να κλάψω δε θα χρειαστεί,
Πάνω που πίστευα πως ηταν όλα ψέματα,
Όλα τα αθώα, ξαφνικά μου ‘γίναν ενοχα.

Και τώρα ζώ, την ίδια μοναξιά,
Τα φύλλα της καρδιάς μου
‘μείναν ανοιχτά...

Μα ποιός είπε πως αντέχω,
Πως άσχημες στιγμές εγώ δεν έχω
Και μέσα στη καρδιά μου όλοι ζούνε
Ποιός το είπε...

Μα ποιός είπε πως εγώ πια δε δακρύζω
Εγώ για μένα πιο πολύ ραγίζω
Μα όλοι θέλουν στη ζωή μου να κρυφτούνε
Ποιός το είπε..

Πάνω που έλεγα πως ξέχασα τις λέξεις,
Πάνω που νόμιζα, εσύ δε θα με μπλέξεις
Πάνω που πίστευα πως μένουν πίσω οι αναμνήσεις
Ήρθες εσύ με σκοπό ζωής να μου θυμίσεις.

Και τώρα αγαπώ, την ίδια μοναξιά
Σαν αστέρια της χαράς μου
Έμειναν σβυστά...






© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Γλυκιά Βροχή»

Χάθηκε ο ουρανός, στο απέραντο το γκρίζο
Θλιμένα λόγια στη σειρά, εγώ δε τα γνωρίζω
Ήρθε το δάκρυ ξαφνικά, το σκέπασε ο ήλιος
Στο τίποτα, το πουθενά, ο δικός μου φίλος.

Πού να ρωτήσω, να σε ζητήσω
Πού να ψάξω, για να κλάψω
Στο κορμί σου, στο φιλί σου
Και στο ψέμα...

Αγάπη ήρθες κι έφυγες νωρίς
Τη ψυχή μου πήρες μακριά
Γλυκιά βροχή τα δάκρυα θαρρείς
Και το κενό μεγάλο τώρα πια...

Χάθηκε η ζωή, μέσα στη γκρίζα πόλη
Θλιμένα πρόσωπα κι εσύ, στη καρδιά μου μόνη
Μέλι στάζει το φιλί, κύμα το δάκρυ
Κουβάρι μοιάζει στην αρχή, χωρίς την άκρη.

Πού να γυρίσω, να σε σβύσω
Πού να αράξω για να πάψω
Τη ζωή μου, τη ψυχή μου
Και το ψέμα...

Αγάπη ήρθες κι έφυγες αργά
Τη καρδιά μου άφησες στο χθές
Ζεστή φωνή το σ’αγαπώ ζητά
Και το κενό μεγάλο
Όπως το θες...





© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Έρωτας – Άγγελος»

Έστω μια φορά
Να αγγίξω τα δυο σου χείλη
Η αγάπη μου φορά
Μονο οτι σ’ αφορά
Μεταξωτό μαντήλι..

Σου γράφω λόγια και σιωπές
Που δε σου είπα και δε λες
Της καρδιάς κομμάτια

Όσες έζησα ζωές
Όσες ταξίδεψα ψυχές
Με δάκρυα στα μάτια

Έρωτας άγγελος
Κι εσυ, στη γη μαζί μου
Όσα πάρει ο άνεμος
ψύχη, καρδιά, ζωή μου

Σπασμένα φτερά
Στη γη εχουν σκορπίσει
Ντύθηκε στα λευκά
Όποιος είχε αγαπήσει

Έστω μια φορά
Να φιλήσω τα δυο σου μάτια
Ο κόσμος μου χωρά
Μόνο οτι σ’ αφορά
Θρύψαλα και κομμάτια

Σου τάζω όνειρα κι ευχές
Όλα οσα θέλεις και δε λες
Ονείρου μονοπάτια

Για σένα υπάρχω
Και αναπνέω

..με δάκρυα στα μάτια...



© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
μουσική : Νίνα Παναγιωτάκη ©