Ακόμα κι αυτή τη Κυριακή
που με άφησες εσυ, την αγάπησα
ακόμα κι εκείνη τη βροχή
που έκλαιγε όλο το πρωί, τη σεβάστηκα
πώς γελάστηκα...
Ταξίδια στο παράδεισο μου έταζες
τις νύχτες που κοιμόμουνα, με σκέπαζες
τα όνειρα που είχα 'γίναν αυταπάτες
δεν υπάρχουν έρωτες κι αγάπες
πώς γελάστηκα....
Ακόμα κι εκείνη τη βραδιά
που είχα το πόνο συντροφιά, τη λυπήθηκα
ακόμα κι αυτή τη μοναξιά
που με κρατούσε αγκαλιά, την εκδικήθηκα
πώς γελάστηκα...
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου